Naast mij voltrekt zich een romance zoals in een hitsige hitkrantfantasie. “Waar kom je vandaan?” vraagt een meisje. “Eindhove, jonge!” zegt de jongen. De dj bouwt op naar een climax, gesticulerend en playbackend. De trommels in de muziek worden spannender en spannender, her en der vliegen armen verleidelijk de lucht in om perfect haarloze oksels te onthullen. Dan spuit er rook en koude tocht over het publiek en breekt de avond los. De Eindhovense jongen en het meisje staan innig te tongen.

Ik ben te gast op het verjaardagsweekend van Mad Fox. De high-end club in Amsterdam bestaat één jaar, en ontving in die tijd vele groten der aarde. De klandizie is hun visitekaartje, dat ze in hun communicatie prevelen als een mantra. “David Guetta, Leonardo DiCaprio, Martin Garrix…”. Ik ken eigenlijk niemand die de club regelmatig bezoekt, en dat is niet alleen omdat ik weinig celebs ken. De Mad Fox en het horeca-imperium waar de club deel van uitmaakt faciliteren een trend die bij lang niet iedereen geliefd is, vooral niet in mijn linksige omgeving. Ik zie vaak genoeg alarmerende artikelen voorbijkomen over het uithollen van authentieke Europese stadscentra (Londen bijvoorbeeld), en hoe die leegte wordt opgevuld met hoogdrempelige vastgoed- en horecaprojecten voor de happy few. De high-end club zit in de Spuistraat, ooit berucht en geliefd om haar kraakpanden. Nu is het kleurige Slangenpand onlangs al omgebouwd tot een generiek luxe-appartementencomplex voor expats. En het Bungehuis, tot voor kort een gebouw van de linksige Universiteit van Amsterdam, wordt waarschijnlijk omgebouwd tot het exclusief voor de jetset bestemde clubhotel Soho House, tot woede van de omwonenden.

Bij Mad Fox schamen ze zich er totaal niet voor dat ze op expats en chique toeristen georiënteerd zijn: ze streven juist een internationaal imago na, en willen het clubben zoals in grotere wereldsteden naar Nederland halen. Ondanks dat Nederlanders over het algemeen niet erg warmlopen voor poenerigheid is Mad Fox een groot succes, en wonnen ze in het eerste jaar van hun bestaan een prijs. Ik heb weinig ervaring met dit soort clubs en wil dus graag weten of het allemaal echt zo hoogdrempelig is voordat ik er een mening over vorm.

Wanhopig heb ik eerder die middag voor de spiegel gestaan. Een totale kledingcrisis. Wat trek je aan naar een feestje in de meest glamoureuze club van Nederland? Bijna alles in mijn kast is te goedkoop. Ik bedenk me dat ik nog ergens een shiny coltrui heb. Er staat een gouden tijger op en er zitten plastic glittersteentjes op. Hij kostte tien euro op een vintage-markt, maar in het donker kan hij hopelijk door voor iets duurs. Kut, hij zit in de wasmand. Ik trek hem eruit en ruik er even aan: een beetje muffig. Ik spuit de trui vol met de Chanel van mijn geliefde (sorry).

Even later parkeer ik mijn brakke fiets om de hoek van de Mad Fox, en schrijd waardig te voet richting de rij, alsof ik net uit een limo kom. Ik ben aan de vroege kant, en moet nog even wachten op Desiré, de fotograaf. Alleen al buiten staan bij de Mad Fox is een belevenis. Er is een groot fotoscherm, zoals bij een filmpremière, zodat het klootjesvolk buiten even goed kan zien wie er naar binnen gaat. In de tijd dat ik er sta, wordt er niemand geweigerd, maar uit een boze review op Facebook maak ik op dat er wel degelijk een deurbeleid en een dresscode is.

Het helpt als je van de pers bent, en vanavond is het grootste deel van de mensen hier op uitnodiging. Desiré en ik worden hartelijk welkom geheten door Maxime, de PR-vrouw van de club. Ze waarschuwt ons alvast dat het binnen “hysterisch” is, en daar heeft ze wel een punt. In het mysterieuze voorportaal staan mensen met dwerggroei in zilveren outfits en daarna moeten we bidden tot een god met een skelet-geitenkop.

De club zelf is vrij klein en heel vol, terwijl het pas twaalf uur is. Ongekend. Maxime laat ons de VIP-lounges zien, waar de banken van latex zijn. Dat associeer ik vooral met fetisjclubs, dus ik vraag of er ook weleens gesekst wordt in de Mad Fox. Orgies met wereldsterrren zouden het mythische imago natuurlijk totaal legitimeren. Maar het valt mee met het geneuk: Maxime kan me niet meer vertellen dan dat er later op de avond weleens wat kleren uitgaan, en dat er weleens wat gebeurt op de toiletten. Die zijn heel ruim en zowel voor mannen als vrouwen. Heel woke voelt het niet: het lijkt meer bedoeld om spannende avontuurtjes uit te lokken, al zijn de frequente invallen van de beveiligers een beetje een moodkiller.

“Kom kijken,” zegt Maxime. Ze sleurt me mee naar de VIP-tafel van eigenaar Yossi Eliyahoo, een succesvolle Israëlische zakenman die naast de Mad Fox een imperium van glamourhoreca in onder andere Amsterdam, Ibiza en Berlijn bestiert. Aan de VIP-tafel hebben ze net een paar flinke flessen Dom Perignon laten aanrukken. Bij bestelling van een dure fles hoort een showtje van de mensen met dwerggroei en bloedmooie danseressen. Als je net zo’n duizend euro hebt uitgegeven aan drank, mag iedereen dat weten ook. De eerste paar keren dat ik daarna een fles door de zaal gedragen zie worden ben ik nog benieuwd wie de big spender is, maar al snel wordt het ook wel vervelend als je opzij wordt geduwd door een hele processie omdat er weer iemand royaal wil doen.

Mijn celebradar staat ondertussen op scherp. Misschien iets te scherp. Is dat nou David Beckham? Nee, het is iemand die als twee druppels water lijkt op David Beckham. Is dat David Guetta? Nee, ook een look-a-like. Ik krijg een zwoele blik van een vrouw die eruitziet als Cindy Crawford. Haar haren wuiven in slow motion en elke beweging die ze maakt zou een perfecte foto zijn. Gehypnotiseerd loop ik naar haar toe, maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Ze beweegt haar armen langs haar zijden pyjamapak en kijkt triomfantelijk. “Ja euh… je ziet er goed uit,” kop ik hem maar in. Cindy begint te klagen over pijn in haar voeten. “We hebben een vrijgezellenfeest,” zegt ze. “We zijn al vanaf vijf uur vanochtend op pad.” Ze danst soepel verder, want pijn bestaat hier niet, en ze knijpt subtiel in de nepborst van een van haar vriendinnen.

Hoe glamoureus iedereen er ook uitziet, zijn er minder echte celebs dan ik had verwacht. Misschien ligt het aan de spreiding over het weekend. Gisteren waren onder andere Lil’ Kleine en Don Diablo te gast. Voor vanavond was Doutzen Kroes uitgenodigd, maar ze heeft op het laatste moment afgezegd, al komt haar man Sunnery James wel draaien, samen met Ryan Marciano. Ook niet de minsten. Er schijnt verder nog iemand van Game of Thrones te zijn en rapper Tinie Tempah staat de hele avond low profile bij Yossi’s tafel. En er is een heuse Kardashian! Niet Kim of Khloe, maar Koen: de Rotterdamse vlogger met zeker zoveel glamour als zijn Amerikaanse evenknieën. In Gucci-shirt en met wapperende manen voguet hij door de gangen.

De grote baas Yossi loopt rondjes, pakt overal mannen theatraal bij hun schouders en charmeert vrouwen. De blinkende tandpastagrijns onder de priemende ogen is overal. Hij is sympathiek en imponerend tegelijkertijd. Eerder had ik hem aan de telefoon, en kwam hij heel ontspannen over, als een levensgenieter die zijn droom heeft gerealiseerd. Maar nu is hij de hele tijd bezig met van alles. Ook het personeel is energiek en druk. Er is een clubmanager geïmporteerd vanuit Los Angeles, een forse man met een oortje en een ringbaardje, die continu met veel theater door het publiek walst. Bij de Mad Fox zijn ze niet bang om dingen te overhypen.

Ik probeer een beetje te socializen. Sommige glamoureuzen lijken mijn nep-glam te doorzien, al sta ik met een glas champagne te zwaaien. Ik word voorgesteld aan een diva die wel hoi zegt, maar daarna snel weer met belangrijkere mensen gaat praten, of met haar vriendinnen. Misschien is ze ook wel gewoon wat eenkennig, of ligt het eraan dat ik over deze avond schrijf. Maar een heleboel mensen zijn ronduit lief. Ik krijg zeker vier complimentjes over mijn tweedehands trui, al is het na een vorsende blik.

Het Chanel-parfum helpt ook om in te blenden: er hangt een zware walm van verschillende dure geuren in de club. Later blijkt dat parfumeren een must is, en dat we anders misschien veel meer door de mand gevallen waren. Desiré, de fotograaf, heeft sjans met een erg gelikte boy, die opmerkt dat zij en ik “de enige echte mensen” op het feest zijn. Vervolgens legt hij uit waarom hij zo graag uitgaat in de Mad Fox. “Ik ga ook wel eens naar het Skatecafé, maar daar stinkt iedereen. Ik ook hoor, als ik daarheen ga.”

Ondanks dat we eruitzien als echte mensen, tolereert iedereen ons ook gewoon rondom de VIP-tafels. Zo kun je dus zonder een dure fles te betalen toch profiteren van de status die de tafels je geven. De mensen die een VIP-lounge hebben gehuurd, gaan nog een stapje verder om te laten zien dat zij hier de dienst uitmaken. Ze lopen over de banken en klimmen op de leuning, als apen op een rots. Als je eenmaal binnen bent bij de Mad Fox kun je je veel permitteren. Iedereen vindt vooral zichzelf belangrijk, en dat zorgt voor een ongedwongen, nihilistisch sfeertje.

Het is belangrijk om in de magie van de Mad Fox te geloven als je erheen gaat, maar ondanks mijn gebeden aan de god met de geitenkop ben ik agnostisch gebleven. Soms voelde mijn avond als een glamoureus tijdschrift, dan weer als La Grande Bellezza, maar soms was het een foute videoclip uit de zero’s. Het was duur, maar ik heb me zó vermaakt met het kijken naar het spektakel dat ik met liefde twee reguliere uitgaansavonden zou skippen om hier flink champagne te tanken. Zolang glamourhoreca niet het énige is waar je naartoe kan en er ook nog wat kraakpanden in dezelfde straat zitten, is het best een verademing dat er op sommige plekken in Nederland lekker onbeschaamd met poen gepronkt mag worden. En als high-end uitgaan wel het enige wordt, kun je maar beter zorgen dat je erbij hoort.

Dit stuk verscheen op 18-04-2018 op VICE.com. Het is licht geëdit voor deze website. The Mad Fox werd niet lang na mijn bezoek alweer gesloten vanwege een gevonden handgranaat.