Pistoolhoesjes
Afgelopen week was Parijs weer even ouderwets de spil waar de wereld om draaide: het was fashion-week. Ik was uiteraard ter plaatse, en vond mezelf om een uur of twaalf in een bistro. Vanachter een goed glas pinot-gris (met tonen van perzik en pompelmoes, perfect om het late ontbijt mee af te sluiten) genoot ik van de gemoedelijke atmosfeer en het stijlgevoel van de andere gasten.
Je kunt beter finaal de mist in gaan dan niks durven, en de man die staat af te rekenen in zijn chinchilla-bontjas komt door zijn onverbiddelijke je-ne-sais-qois ook prima weg met schoenen vol zilveren studs en zwartgeverfd haar. Zo heb ik ook al iemand in de metro gezien die een vlek met een diameter van zeker 30 cm op zijn broek had, en daarbij keek alsof het het nieuwste dessin van Chanel was. De penetrante lucht deed anders vermoeden, en ik betwijfel of Urine-chiq dé hype van 2018 wordt, maar zijn nonchalante houding (tijdschriftje, stropdas) compenseerde een hoop. Ook met andere lichaamssappen weten de Parijzenaars raad. Een dame in onberispelijk groen ensemble gooit haar maaginhoud op straat met een licht blozend ‘je m’excuse’ en flaneert waardig weer verder.
Ik zat dus in die bistro en mijn wijn was inmiddels op. Ik vervoegde me naar de Galérie Lafayette, één van de laatste tempels van het Europees kapitalisme. Op weg daarnaartoe valt het me op dat de Kalasjnikov een veel gedragen accessoire is in de modehoofdstad, ik speel met het idee er zelf ook één aan te schaffen. Lafayette loopt blijkbaar een beetje achter want die verkochten ze niet. Al kwam ik wel erg charmante pistoolhoesjes tegen (ik kon zo gauw geen sponsordeal rondkrijgen met de designer ervan dus u moet zelf even op zoek op het internet als u zijn/haar naam wilt weten).
This entry was posted in
Geen categorie. Bookmark the
permalink. Follow any comments here with the
RSS feed for this post.
or leave a trackback:
Trackback URL.