De klandizie in de Galérie Lafayette lijkt op het eerste gezicht weinig af te wijken van het toeristenbestand van Giethoorn of de Amsterdamse binnenstad. Grote rijen rijke Chinezen staan te wachten totdat zij, met zijn drieën tegelijk, de Chanèlwinkèl binnen mogen gaan. Soms krijg ik weleens het gevoel dat heel Europa een enorm themapark is en de Galerie Lafayette de grootste souvenirwinkel. Het Chanel- winkelmeisje opent een Chanel-kastdeurtje om een Chanel-collier of zoiets te pakken voor een klant, en heeft vervolgens de afgebroken handgreep tussen haar elegant gemanicuurde vingers.

Later flaneer ik over een antiekmarkt met mijn pas gekochte designzonnebril uit de jaren ’80. Het is grauw winterweer en in een kartonnen doos vind ik een foto van Jacques Brel, gemaakt toen Europa nog écht wat voorstelde. En ik zal maar meteen uit de kast komen: Jacques Brel is één van mijn grootste stijliconen. De échte ster van deze foto is natuurlijk de föhn van Brels kapper, maar ook de zanger zelf mag er wezen. Kijk hem nou eens zitten, met de wanhopige maar ó zó romantische blik van de onbegrepen artiest. Grotendeels geacteerd, dat wel. Brel ging als een speer, in die tijd. Hij is duidelijk geïntimideerd door Ferré Grignard (rechts met moustache en pipe) die, hoewel een redelijk succesvol gitarist, hopeloos gefaald was als schilder en daar nooit meer overheen is gekomen. Zijn kunst is niet eens te googlen. Op de foto stort hij zijn gefrustreerde kunstenaarshart uit.

Ook met zijn muzikale carrière ging het later bergafwaarts. Wikipedia meldt: “[Ferré] Grignard leefde overeenkomstig zijn imago: wild en nonchalant. Bovendien waren er problemen met zijn platencontract en na een jaar van stilte verscheen in 1968 een nieuwe elpee: “Captain’s Disaster”. Intussen was de motivatie er bij Ferre uit en zijn optredens werden slechter. Dat deed zijn carrière geen goed en de fans waren hem snel vergeten. De elpees die intussen nog verschenen, flopten en omdat Ferre nooit belastingen had betaald, werd in 1979 zijn inboedel openbaar verkocht. Ferre Grignard werd weer cafézanger. Vlak voordat hij in 1982 aan keelkanker zou overlijden, probeerde hij een comeback te maken, met beklemmend werk, indringend als een lange doodskreet.” Jammer dat hij niet meer leeft. Ferré zou het goed doen in hedendaags Azië. Want daarvoor komen de Chinese rijken massaal naar Europa. Niet voor glamour, niet voor luxe, niet voor het laatste Chanel-parfum, maar voor een vleugje TRAGIEK.

Ze kopen hun aandeel in de teloorgang van een trots continent. Ze poseren koket met de schattige snoephuisgevels en de afbladderende kroonluchters nu het nog kan. Voordat straks populistische iconoclasten met stokken de kristallen buffetkasten van de filosofie te lijf gaan. Zo. Dat was even snel een stukje duiding bij de wereld. Ik zag net in de spiegel dat ik gisteravond na het uitgaan niet alle eyeliner grondig genoeg verwijderd heb, dus ik ga even aan de slag met make-up-remover. Au Revoir!